EXPOSITION

/ɛkspəˈzɪʃ(ə)n/

In the beginning of the 12th century, the word ‘exposition’ or ‘exposicïun’, in old French is borrowed from the Latin ‘expositio’ with the figurative meaning of an explanation, and the general meaning of display.

EXHIBITION

/ɛksɪˈbɪʃ(ə)n/

In the early 15th century, the old French word ‘exhibicion’ derived from Latin exhibitionem, nom. exhibitio, from exhibere ‘to show, display,’ lit. ‘to hold out,’ from ex- ‘out and habere ‘to hold’)

ที่มาของคำว่า Exhibition ในภาษาไทย แปลว่า การแสดง (โดยศัพท์บัญญัติราชบัณฑิตสถาน), นิทรรศการ, การจัดนิทรรศการ (โดย สวทช.) ส่วน Exposition แปลว่า การแถลงชี้แจง, นิทรรศการ, การแสดงสินค้า (โดยศัพท์บัญญัติราชบัณฑิตสถาน) รากศัพท์เดิมนั้นมาจากภาษาละติน และฝรั่งเศสได้ยืมมาใช้ ตั้งแต่ช่วงเริ่มศตวรรษที่ 12  ก่อนที่จะมีการใช้แพร่หลายในภาษาอังกฤษ 

In the 16th century, the French word ‘exposition’ had the meaning of presenting (merchandise). Then in the 17th century, it could mean abandonment, initial presentation (to explain a work) or situation (of a building).

ในช่วงศตวรรษที่ 16 คำว่า Exposition ในภาษาฝรั่งเศส มีความหมายว่าการนำเสนอ (สินค้า) ต่อมาในศตวรรษที่ 17 มีความหมายถึงการละทิ้ง, การเริ่มต้นของการนำเสนอ(เพื่อการอธิบายงาน) หรือสถานการณ์ (สิ่งก่อสร้าง)

In the 18th century, the French and English word ‘exhibition’ mean a display or presentation of art works. Later on the French gave way the meaning to ‘exposition’, in which the English word ‘exposition’ means a trade show. Towards 1760 the word exhibition could be used in French and in English to indicate an exhibition of paintings, but the meaning of the word has been degraded in French to indicate activities that are clearly for show (sport exhibitions), or indecent in the eyes of the society where the exhibition takes place. This is the case for the derivatives exhibitionist and exhibitionism in English, which refer even more specifically to indecent acts. Criticism of exhibitions is often the most virulent when it takes the approach that the exhibition is not what it should be and by association, what a museum should do but has become a hawker show, far too commercial, or offensive to the public.

ในช่วงศตวรรษที่ 18 ความหมายของ exhibition และ exposition ในภาษาฝรั่งเศส มีความแตกต่างกัน โดยคำว่า exhibition ในภาษาฝรั่งเศส และภาษาอังกฤษ หมายถึง การแสดง, โชว์ หรือนำเสนอผลงานศิลปะ ซึ่งต่อมาภาษาฝรั่งเศสได้เปลี่ยนมาใช้คำว่า exposition แทน เนื่องจากความเสื่อมของการใช้คำในการจัดแสดงงานถูกนำไปใช้ในการแสดงอนาจาร จากกลุ่ม exhibitionism และ exhibitionist ที่ชอบเรียกร้องความสนใจจนนำไปสู่การกระทำที่ไม่เหมาะสม (หรือ Flasher ที่ถูกเรียกในอเมริกา และแคนาดา) ทำให้มีการวิพากษ์วิจารณ์ถึงการจัดแสดงที่ไม่สมควร กลายเป็นเหมือนการโชว์เร่ขายของ ในเชิงพาณิชย์ และการแสดงที่น่ารังเกียจต่อสังคม

Today both the French ‘exposition’ and the English ‘exhibition’ have the same meaning, which applies to the setting out of exhibits of all kinds in a space for public viewing; also the exhibits themselves, and the space in which the show takes place. From this viewpoint, each of these meanings defines somewhat different elements.

‘exhibit’ – means the act of displaying things to the public, the objects displayed (the exhibits), and the area where this display takes place.  

(Davallon, 1986)

The exhibition, understood as the container or the place where contents are on display (just as the museum appears both as a function and as a building) is characterised not by the architecture of this space but by the place itself.  It can be organised in an enclosed space, but also in the open air (in a park or a street) or in situ, that is to say without moving the objects from their original sites natural, historical or archaeological sites.

ในปัจจุบัน คำว่า exposition ในภาษาฝรั่งเศส และ exhibition ในภาษาอังกฤษ มีความหมายเดียวกัน คือ การนำสิ่งของที่จัดแสดงออกมาสู่สายตาสาธารณะ ไม่ว่าจะเป็นที่ๆสิ่งของที่ต้องการจะจัดแสดงตั้งอยู่ หรือในพื้นที่อื่นที่เกิดการแสดง ขึ้นอยู่กับลักษณะ และความแตกต่างขององค์ประกอบต่างๆ

การจัดแสดงนิทรรศการ เปรียบเสมือนกล่องที่บรรจุ หรือสถานที่ที่เนื้อหาข้อมูลจะถูกจัดแสดง (เช่น พิพิธภัณฑ์ ที่เป็นได้ทั้งสองลักษณะการใช้งาน และตัวอาคาร) ซึ่งมีเอกลักษณ์จากสถานที่ แต่ไม่ได้ถูกกำหนดลักษณะในการจัดแสดงตามพื้นที่ของสถาปัตยกรรม

Seen from perspective of users – visitors and museum professionals – that is to say the people who enter this specific area and share in the general experience of the other visitors at the exhibition or a specific place of social interaction, the effects of which can be assessed. Evidence of this provides by the development of visitor studies, and the growth of a specific field of research connected with the communication aspect of the place and with all the interactions specific to this place, or to all the images and ideas that this place might evoke.

exhibitions are seen today as one of the main functions of the museum. It is a fundamental feature of the museum’s more general function of communication, which also includes policies for education and publication. In so far as these prove themselves to be excellent places for sensory perception, by presenting objects to view (that is, visualisation), monstration (the act of demonstrating proof), ostention (initially the holding up of sacred objects for adoration).

จากมุมมองของผู้ใช้งาน ทั้งผู้เข้าชมและผู้เชี่ยวชาญในพิพิธภัณฑ์ พูดได้ว่าเป็นสถานที่เฉพาะที่ทำให้ผู้เข้าร่วม เกิดการแบ่งปันประสบการณ์ร่วมกัน และเกิดปฏิสัมพันธ์กันในสังคม ผลที่เกิดขึ้นจะได้รับการประเมินเป็นหลักฐานในการพัฒนาศึกษาผู้เข้ามาเยี่ยมชม และทำให้เกิดการเพิ่มขึ้นของสาขาการวิจัยเฉพาะทาง ที่จะเชื่อมโยงกับการสื่อสารในแง่มุมของสถานที่ และรูปแบบเฉพาะของการปฏิสัมพันธ์กับสถานที่ หรือกับภาพความคิดที่จะเกิดขึ้นกับสถานที่นั้นๆ

ทุกวันนี้นิทรรศการถือเป็นส่วนหนึ่งของพิพิธภัณฑ์ เป็นลักษณะพื้นฐานของพิพิธภัณฑ์ในการสื่อสารและยังรวมไปถึงนโยบายทางการศึกษาและสื่อสิ่งพิมพ์ ดังนั้นสิ่งที่เกิดขึ้นเหล่านี้จึงเป็นตัวพิสูจน์ว่าเป็นพื้นที่ในการรับรู้ โดยการนำเสนอวัตถุเพื่อการพบเห็น เพื่อการสาธิต หรือเพื่อการชื่นชม

“Giro Giro Tondo (Ring around the Rosie). Design for Children”, 2017.
The exhibition at the Palazzo della Triennale di Milano for 10th edition of the Triennale Design Museum.

A few large-scale trends, for instance, the exhibitions have moved toward increased democratisation. Once the exclusive provide of the rich, the powerful, and the elatedly educated, both access to and participation in the development of exhibitions has gradually come to include people at all levels of society. 

ทิศทางของนิทรรศการขนาดใหญ่เคลื่อนไหวตามการเพิ่มขึ้นของระบอบประชาธิปไตย ทำให้กิจกรรมที่เคยเกิดขึ้นเพียงแค่เฉพาะกลุ่มคนรวย คนมีอำนาจ และคนที่ได้รับการศึกษา เพิ่มจำนวนของผู้เข้าร่วม และเปลี่ยนแปลงนิทรรศการมาเป็นสิ่งที่คนทั่วไปในทุกระดับของสังคมสามารถเข้าร่วมได้

Another fascinating evolution has been the extreme broadening of the exhibition design vocabulary. From its beginnings in the static display of objects, we have seen forays into increased interpretation and didactic explanation, all forms of physical and electronic interactivity, multimedia presentations, architecture, theatre, dance, performance art, and environmental graphics, and it is not by accident that we choose this point in time to assess and reflect upon the roots of exhibition design, for it has recently come fully into its own as a factor to dealt with in the worlds of art, design, and communication.

อีกหนึ่งวิวัฒนาการที่น่าสนใจ คือ คำศัพท์ในการออกแบบนิทรรศการที่ถูกขยายความออกไปมากขึ้น จากเริ่มต้นที่เป็นเพียงแค่ การจัดแสดงวัตถุ การตีความที่เพิ่มมากขึ้น และการอธิบายในเชิงการสอน ทุกรูปแบบไม่ว่าจะเป็นทางกายภาพ, การสื่อสารเชื่อมต่อทางอิเล็กทรอนิกส์, งานนำเสนอด้วยสื่อที่หลากหลาย, สถาปัตยกรรม, การละคร, การเต้น, ศิลปะการแสดง, และงานกราฟฟิกเพื่อการสร้างประสบการณ์ให้เป็นที่จดจำ เป็นต้น ในเวลานี้ที่เราได้ประเมินและไตร่ตรองถึงที่มาของการออกแบบนิทรรศการ ตั้งแต่แรกเริ่มจนกลายเป็นตัวมันเองในทุกวันนี้ และเป็นปัจจัยในการจัดการโลกแห่งศิลปะ การออกแบบและการสื่อสารต่อไป

Exhibition design is the planning that involves places, spaces, and architecture to set up conceptual apparatus, physical facilities, exhibits, and installations whose purpose is communication in the broadest sense. The concept of an exhibition is quite wide and encompasses many variables. Exhibitions range from an extraordinarily large event such as a World’s fair exposition to small one-artist solo shows or a display of just one item.

Shows, booths, stores, trade fairs, museums, shopping centres, trading areas, meeting places, sales outlets, performance-art spaces, and public squares and streets etc. 

all call on exhibition design in a crescendo of meaningful experience and with an ongoing refinement of skills. Such skills and experience revolve around the specific relationship between architecture as ‘interior design’ and ‘exposition architecture,’ i.e. the set of dedicated exhibition techniques that take shape and become operative in these interior spaces.

การออกแบบนิทรรศการ คือ การวางแผนรวมกันของพื้นที่ สถานที่ และสถาปัตยกรรม บนเครื่องมือทางความคิด สิ่งอำนวยสะดวกทางกายภาพ นิทรรศการ และการติดตั้ง เพื่อวัตถุประสงค์ในการสื่อสาร แนวคิดของการจัดนิทรรศการค่อนข้างกว้างและครอบคลุมหลายตัวแปร มีตั้งแต่ นิทรรศการขนาดใหญ่เป็นพิเศษเช่น งาน World’s fair  ไปจนถึงงานแสดงเดี่ยวศิลปินขนาดเล็ก ที่จัดแสดงผลงงานเพียงชิ้นเดียว

โชว์, บูธ, ร้านค้า, งานแสดงสินค้า, พิพิธภัณฑ์, ห้าง, พื้นที่แสดงสินค้า, สถานที่ประชุม, ร้านค้า outlet, พื้นที่ศิลปะการแสดง, ลานสาธารณะ หรือถนน

ทั้งหมดนี้เรียกได้ว่าเป็น การออกแบบนิทรรศการ ที่เพิ่มพูนความหมายของประสบการณ์ และปรับปรุงรายละเอียดของทักษะอย่างต่อเนื่อง โดยที่ทักษะและประสบการณ์เหล่านี้มีความสัมพันธ์เกี่ยวโยงระหว่างสถาปัตยกรรม ในแง่ของการออกแบบภายใน และ การจัดแสดงสู่ภายนอกในรูปแบบของสถาปัตยกรรม นั่นคือ กลุ่มเทคนิคเฉพาะทางในการจัดนิทรรศการ ที่สร้างรูปร่างและออกมาเป็นงานภายในพื้นที่นั้นๆ

Resources:

• Desvallées A, Mairesse F. 2010. Key concepts of Museology, available at https://icom.museum/en/activities/research-development/publications/
• Lorenc J, Skolnick L, Berger C. 2007. What is exhibition design?
• https://en.wikipedia.org/wiki/Exhibition