What is cabinet of curiosities?
Cabinets of curiosities, (also known by German name, Wunderkammer or Wonder room) an early ancestor of the modern museum. Emerged around 16th century in Renaissance Europe, as people began to privately display and classify objects from all areas of the world that were considered to be exotic. They were often organized and displayed in very unusual ways. Frequently composed as fully immersive environments, with objects seemingly arranged more for aesthetic effect than scientific explication. Items were grouped together simply because of their colour, or because they were all birds or flowers, or all the same shape. Some may call it an irrational organization but it was one that was based on a kind of primitive taxonomy.
Cabinet of curiosities หรือ Wunderkammer หรือ ห้องสารภัณฑ์ ที่ถูกเรียกในภาษาไทย ซึ่งเป็นต้นกำเนิดของพิพิธภัณฑ์ในยุคใหม่ เกิดขึ้นในช่วงศตวรรณที่ 16 ในช่วงในยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาของยุโรป (Renaissance) มีความหมายถึงการสะสมวัตถุต่างๆจากทุกที่ในโลกที่ถูกมองว่าเป็นของแปลกใหม่ และถูกนำมาจัดโชว์ไว้เป็นคอลเลคชั่นส่วนตัว โดยมีการจัดวางในแบบเฉพาะไม่เหมือนทั่วไปที่เราพบเห็นในปัจจุบัน เช่น การเรียงชิ้นงานเพื่อความสวยงาม มากกว่าที่จะใช้รูปแบบที่สามารถอธิบายได้ในทางวิทยาศาสตร์ ของหลายอย่างถูกวางด้วยกันเพราะสีของมัน หรือเพราะมันมีรูปร่างที่คล้ายกัน หลายคนอาจจะมองว่าเป็นการจัดที่ไร้ซึ่งเหตุผล แต่มันคือสิ่งหนึ่งที่เป็นพื้นฐานมาจากอนุกรมวิธานดั้งเดิม
A cabinet of curiosities, stored and exhibited a wide variety of objects and artifacts, with a particular leaning towards the rare, eclectic and esoteric. Through the selection of objects, they told a particular story about the world and its history. The cabinets commonly featured antiques, objects of natural history (such as stuffed animals, dried insects, shells, skeletons, shells, herbarium, fossils) and even works of art. In cabinets of curiosities, collections were often organized into about four categories (called in Latin):
ห้องสารภัณฑ์ คือ การเก็บรักษา และจัดแสดงวัตถุ หรือสิ่งประดิษฐ์ ที่มีความหลากหลาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งอะไรก็ตามที่หากยาก ผสมผสาน และลึกลับ ตัวอย่างวัตถุใน cabinets (แปลว่า ตู้ แต่ความหมายในทางสถาปัตยกรรมจริงๆแล้วคือ ห้อง) เช่น สัตว์สตัฟฟ์ แมลงแห้ง เปลือกหอย กระดูก พรรณไม้ ฟอสซิล แม้กระทั้งผลงานศิลปะ ซึ่งเราสามารถแบ่งวัตถุที่ถูกเก็บสะสมนี้ออกได้เป็นหมวดหมู่ต่างๆ (ด้วยชื่อละติน) ดังนี้
1. Artificialia, which groups the objects created or modified by human (antiques, works of art); ex. The Venus of Willendorf from the Natural History Museum Vienna. The careful representation and harmonious style make the 29,500-year-old figure one of the most expressive works of art from the Paleolithic Age.
อาร์ติฟิชาเลีย เป็นกลุ่มวัตถุที่ถูกสร้าง หรือเปลี่ยนแปลงโดยมนุษย์ ของโบราณ หรืองานศิลปะ ตัวอย่างเช่น เทพวีนัสแห่ง Willendort วัตถุที่มีชื่อเสียง และความเก่าแก่ จากพิพิธภัณฑ์ธรรมชาติวิทยาของเวียนนาที่มีการค้นพบว่าถูกสร้างขึ้นเมื่อประมาณเกือบสามหมื่นปีก่อนคริสตศักราช หรือในช่วงยุคหินเก่า (Paleolithic Age) ยุคแห่งการพัฒนาเครื่องมือหินยุคแรกเริ่ม
2. Naturalia, which includes creatures and natural objects (with a particular interest in monsters); the calf with two heads from Museum of Natural History of Venice. Animals with multiple heads (polycephalous) have the same origin as Siamese twins, their malformation derives in fact from an incomplete separation of monozygotic twins.
นาตุราเลีย กลุ่มวัตถุที่รวมเอาสิ่งมีชีวิต และวัตถุธรรมชาติ (โดยเฉพาะสิ่งแปลกประหลาด) ตัวอย่างเช่น ลูกกวางสองหัว จากพิพิธภัณฑ์ประวัติศาสตร์ทางธรรมชาติวิทยาของเวนิส สัตว์ที่มีหลายหัว หรือภาวะที่เรียกว่า polycephalous ที่คล้ายกับแฝดสยาม เป็นแฝดแท้ที่เกิดมาจากความไม่สมบูรณ์ในการแบ่งตัวที่มาจากไซโกตเดียว
3. Animalia, and fantastic creature; ex. “Basilisks” or “Basiliskos” in the Greek word for “little king”, referred to the king of serpents. A mythical creature that was a hybrid of a cockerel, a toad, and a serpent. It supposedly lurked in cellars, wells, and shafts, and both its stinking breath and its ghoulish gaze were lethal. The existence of the most terrible of all beasts in the 17th century; basilisks were the topic of dissertations and were never missing from a royal cabinet of curiosities in the Renaissance era.
อะนิมาเลีย และสิ่งมีชีวิตมหัศจรรย์ เช่น ตำนาน แบซิลิสก์ (มาจากภาษากรีก แปลว่า ราชาตัวน้อย) แต่สำหรับแบซิลิสก์ ถูกเรียกว่า ราชาแห่งงู ที่เชื่อกันว่าเกิดจากการผสมระหว่าง ลูกไก่ตัวผู้ คางคก และงู มักจะแฝงตัวอยู่ในห้องใต้ดิน บ่อน้ำ ปล่อง มีลมหายใจที่เหม็น และมีแววตาสังหารผู้ที่จ้องถึงตาย เป็นอสูรกายที่มีความน่ากลัวมากที่สุดในศตวรรษที่ 17 และถูกนำไปเป็นหัวข้อในการศึกษาวิทยานิพนธ์ที่นิยมกันมากรวมถึงเป็นของที่ต้องมีสะสมไว้ในห้องสารภัณฑ์ของราชวงศ์ในยุคนั้นเลยกันทีเดียว
4. Exotica, which includes exotic plants and animals; example of this specimen is the beautiful hummingbird showcase on display in the Natural History Museum’s Birds Gallery, containing over 100 of the tiny, shiny little birds, the case is typical of the Victorian-era exotic displays sought by curiosity collectors. It came from collector William Bullock’s personal museum, which was sold at auction in 1819. In the document, The hummingbird case is listed as ‘the finest collection in Europe’, and of the birds it is said that ‘precious stones, polished by art, cannot be compared to these jewels of nature’.
เอ็กโซติก้า ประเภทของวัตถุที่เป็นพืชหรือสัตว์ที่แปลกประหลาด ตัวอย่างที่ยกมาในที่นี้คือ นกฮัมมิ่งเบิร์ดมากกว่าร้อยตัวที่ถูกจัดอยู่ในตู้โชว์สมัยวิคตอเรีย ซึ่งถูกประมูลมาได้โดยวิลเลียม บูลล็อค ตามข้อมูลพบว่า ของสะสมชิ้นนี้ถูกลิสเอาไว้เป็นคอลเล็กชั่นที่ดีที่สุดในยุโรป รวมถึงคอลเล็กชั่นนกอื่นๆ มีคนกล่าวเอาไว้ว่า “อัญมณีล้ำค่าที่ถูกขัดเกลาด้วยศิลปะ ไม่สามารถเทียบได้กับอัญมณีแห่งธรรมชาติ”
5. Scientifica, which brings together scientific instruments; ex. Medical science in the Edo period (1603-1868) was a skillful blend of traditional Japanese and Western medicines. Precursors to contemporary medical instruments, the instruments shown here combine technical use and aesthetic beauty. Today they are more often considered as works of art and design, showing craftsmanship that piques both our curiosity and our emotions.
ไซเอนทีฟิก้า เป็นกลุ่มวัตถุที่เป็นเครื่องมือทางวิทยาศาสตร์ เช่น เครื่องมือทางการแพทย์ในสมัยเอโดะ ที่ผสมระหว่างรูปแบบดั้งเดิมของญี่ปุ่นกับการแพทย์ตะวันตก ต้นกำเนิดจนถึงเครื่องมือทางการแพทย์ร่วมสมัย ที่รวมเอาทั้งเทคนิคทางการใช้งาน และความสวยงาม ที่ถูกคำนึงถึงมากขึ้นในแง่ศิลปะและการออกแบบ ที่แสดงงานฝีมือที่สร้างความสงสัย และอารมณ์ที่หลากหลาย
No self-respecting naturalist, prince, or wealthy merchant was without a cabinet of curiosity. Why were they so appealing in early modern Europe? What was going on in the culture that made these odd conglomerations seem like the right way to display artifacts both human and natural?
ในช่วงเวลานั้นคงไม่มีนักธรรมชาติวิทยาที่น่าเคารพ เจ้าชาย หรือพ่อค้าผู้ร่ำรวยคนไหนที่จะไม่มีห้องสารภัณฑ์เป็นของตัวเอง แล้วทำไมถึงห้องสารภัณฑ์นี้ถึงเป็นที่ดึงดูดใจผู้คนในช่วงแรกของยุคโมเดิร์นในยุโรปนัก เกิดอะไรกับวัฒนธรรมที่เป็นการสะสมของแปลกประหลาด จนพัฒนามาเป็นการจัดแสดง ทั้งสิ่งประดิษฐ์ มนุษย์ และธรรมชาติอย่างทุกวันนี้
The sixteenth and seventeenth centuries were an era of discovery, humanism, and science, but also an era permeated by older ideas of magic and sympathy. The combination of these two worldviews shaped the wunderkammer. Together, cabinets of curiosity were set up to reflect and encourage this worldview with ideas offered a way of understanding the world, and viewing objects.
ก็เพราะว่าในช่วงศตวรรษที่ 16-17 เป็นช่วงยุคแห่งการสำรวจ และการค้นพบ ช่วงแห่งการเกิดแนวความคิดมนุษยนิยม และศึกษาวิทยาศาสตร์ แต่ในขณะเดียวกันก็ยังคงเต็มไปด้วยความเชื่อเดิมๆเกี่ยวกับเวทมนตร์ และความเห็นอกเห็นใจ อีกทั้งคำสอนต่างๆ รวมกันจนเกิดเป็นความคิดในการมีห้องสารภัณฑ์ขึ้นเพื่อสะท้อนมุมมองแนวความคิดที่มีต่อโลก ความพยายามทำความเข้าใจกับโลก และการมองวัตถุ
Literary scholar Stephen Greenblatt suggests that museums encourage two kinds of response: resonance and wonder. “By wonder,” he writes, “I mean the power of the displayed object to stop the viewer in his or her tracks, to convey an arresting sense of uniqueness, to evoke an exalted attention.” Resonance, on the other hand, is the “power of the displayed object to reach out beyond its formal boundaries to a larger world, to evoke in the viewer the complex, dynamic cultural forces from which it has emerged.” Cabinets of curiosity did both at the same time. The worldview of the time found wonder in resonance; it saw linkages between things, and between things and spirit and nature, everywhere. Each object was wonderful in itself, and at the same time revealed the secrets of the world.
นักวิชาการด้านวรรณกรรม สตีเฟ่น กรีนแบลต์ ได้แนะนำว่า พิพิธภัณฑ์สร้างสิ่งกระตุ้นสองชนิด คือ เสียงสะท้อน และ ความสงสัย สำหรับความสงสัยนั้น หมายความถึงพลังของวัตถุที่สามารถหยุดผู้ชมในระหว่างทางการเดินชมของเขา เพื่อถ่ายทอดความรู้สึกที่เป็นเอกลักษณ์เพื่อดึงดูดความสนใจเพิ่มมากขึ้น สำหรับ เสียงสะท้อนนั้น เปรียบเหมือนพลังของวัตถุจัดแสดงที่สะท้อนออกมาให้เห็นโลกที่กว้างใหญ่ขึ้น ทำให้ผู้ชมรู้สึกถึงพลังที่ซับซ้อน และพลวัตของวัฒนธรรมที่เกิดขึ้น ซึ่งห้องสารภัณฑ์สร้างทั้งสองสิ่งในเวลาเดียวกัน โลกทัศน์ในช่วงเวลาแห่งความประหลาดใจในสิ่งที่สะท้อนมานั้น เกิดเป็นการเชื่อมโยงระหว่างสิ่งต่างๆและวิญญาณ และธรรมชาติ ในทุกที่ วัตถุแต่ละชิ้นนั้นล้วนมีความมหัศจรรย์ในตัวมันเอง และในขณะเดียวกันนั้นมันก็ได้เผยความลับที่มีอยู่ในโลกออกมา
Art historian Barbara Stafford has explored the way that cabinets of curiosity encouraged this kind of understanding. Juxtapositions, she argues, served to simulate conversation. What did the similarities and difference mean? What were the hidden connections? She suggests that a “system of sideways looks” characterized these displays, that artifacts “cacophonously ‘chatted’ among themselves and with the spectator.”
นักประวัติศาสตร์ศิลปะ บาร์บาร่า สตัฟฟอร์ดได้สำรวจวิธีการ และเหตุผลที่มาสนับสนุนให้เกิดความเข้าใจมากขึ้นเกี่ยวกับ Juxtapositions หรือการจัดวางวัตถุสิ่งของไว้ใกล้ๆกันเพื่อแสดงถึงการเปรียบเทียบ ความเหมือนและความแตกต่างของทั้งสองสิ่ง โดยเกิดเป็นการตั้งคำถามถึงความเหมือนและความต่าง ความสัมพันธ์อะไรที่ถูกซ่อนอยู่ ในการจัดวาง
These heterogeneous, unsystematic, displays sent a message of exoticism and variety. Look at all of these amazing things! What a worldly person the collector must be! What a deep understanding of the secrets of the world he has! But it wasn’t just about knowledge. There was power bound up in this knowledge — in the Hermetic tradition, as well as in the burgeoning scientific tradition, useful knowledge was power: medical understanding, technological prowess, the power of command over the natural world and the newly discovered lands and peoples across the oceans.
ความแตกต่าง ความไม่เป็นระบบ และการจัดแสดงเหล่านี้ได้บ่งบอกถึงความแปลกใหม่ และความหลากหลาย ทำให้เห็นถึงตัวตนนักสะสม ว่ามีความเข้าใจอย่างลึกซึ้งต่อความลึกลับของโลก ไม่ใช่เพียงแค่ความรู้ แต่รวมไปถึงประเพณีลึกลับ และวิทยาศาสตร์ที่กำลังเป็นที่นิยม ความรู้ที่เป็นประโยชน์นี้เป็นเหมือนพลัง ทั้งทางการแพทย์ เทคโนโลยี พลังในการควบคุมเหนือธรรมชาติ การค้นพบแผ่นดินใหม่ และผู้คนอีกฟากฝั่งของมหาสมุทร
Ole Worm’s Musei Wormiani, of 1655, offers a fine example of the oddness of an early modern cabinet of curiosity. To the modern eye it is a mishmash of artifacts and arrangements. Objects cover the surfaces, even the ceiling. Taxidermied specimens share space with monstrosities and ethnographic items. There’s some order here — there are boxes with labels — but its not an order we’re used to seeing. The cabinet of curiosities doesn’t fit our modern ideas of arrangement.
พิพิธภัณฑ์ Wormiani ของ Ole Worm ในปี ค.ศ.1655 เป็นตัวอย่างความแปลกของช่วงต้นสมัยใหม่ของห้องสารภัณฑ์ ในมุมมองสมัยใหม่มันเหมือนการผสมรวมของสิ่งประดิษฐ์ และการจัดเตรียม วัตถุต่างๆปกคลุมทุกพื้นผิวไปจนถึงเพดาน สัตว์สตัฟฟ์ถูกวางร่วมกันกับสัตว์ประหลาด และวัตถุเกี่ยวกับชาติพันธุ์ กล่องต่างๆที่มีป้ายชื่อ มันไม่ได้ถูกจัดวางอย่างที่เราเคยพบเห็นทั่วไปในรูปแบบของแนวคิดการจัดวางสมัยใหม่
The Musei Wormiani shows no people, we can get a sense of the way visitors might have interacted with it and other wunderkammer from an image of Levinus Vincent’s 1706 “wonder Theater of Nature.” It, too, is oddly organized. Its order is oddly both aesthetic and natural. Like most wunderkammer, it had no labels. Instead, it was hands-on, interactive: look at the visitors opening the cases, removing the objects, discussing what they see and feel and touch (from Bert van de Roemer).
จากรูปของพิพิธภัณฑ์วอร์เมียนี จะเห็นได้ว่าไม่มีคนในรูปเลย เมื่อเปรียบเทียบกับห้องสารภัณฑ์อื่นๆเช่น ห้องสารภัณฑ์จากภาพของเลวีนัส วินเซ็นท์ ปี ค.ศ. 1706 ที่มีชื่อว่า “wonder Theater of Nature.” ในรูปก็ถูกจัดอย่างประหลาด มีทั้งความสวยงามและเป็นธรรมชาติ ของที่จัดแสดงไม่มีป้ายชื่อติด แต่กลับถูกถืออยู่ มีผู้เยี่ยมชมที่กำลังเปิดกล่อง และหยิบจับวัตถุ พร้อมกับพูดคุยกันเกี่ยวกับวัตถุที่เห็น และสัมผัส
” The natural world is full of too many beautiful and strange wonders. We are all the explorers, conservationists, and collectors by nature. Collecting souvenirs of our world is just one way of appreciating its beauty. Every time you fill your cabinet with one more curiosity, you’re adding a connection between you and the tremendous biodiversity around you ⎯ which you’re both a part of, and a witness to. You also become part of a long history of humans.” ⎯ Gordon Grice
References & Resources:
▪︎ https://artsandculture.google.com
▪︎ Lorenc J, Skolnick L, Berger C. 2007. What is exhibition design?
▪︎ Gordon Grice. 2015. Cabinet of Curiosities : Collecting and Understanding the Wonders of the Natural World.
Translate by eventbitor
EventBitor 
